Meraikan Deepavali (penampilan khas Prabhu dan Jeya)

Saya agak rakan-rakan pastinya telah merayakan Deepavali dengan gilang-gemilang. Kadang-kadang saya sendiri keliru sama ada mereka ini benar-benar menyambot Deepavali atau sekadar berkongsi hari cuti. Namon bagi saya, deepavali merupakan satu perayaan yang mengembalikan kenangan kepada rakan-rakan sekolah saya.

Ketika saya muda remaja (sekarang juga maseh muda cuma tidak remaja) saya memiliki seorang rakan India. Nama beliau Prabhu. Saya kira Prabhu adalah seorang budak lelaki India paling kool pernah saya kenali. Pertama kali saya bertemu beliau adalah ketika usia 13 tahon. Ketika itu, saya tidaklah rapat dengan beliau kerana berlainan kelas. Prabhu bagi saya bolih dijadikan seorang model untok berbangsa India. Bertuboh tinggi lampai, muka kachak, Ber-IQ bolih tahan sengalnya - pakej yang lengkap untok mengiurkan gades-gades India. Cuma beliau tidaklah sepopular Sivaji the boss.

Ketika tingkatan 3 iaitu ketika saya berusia 15 tahon, kami agak rapat. Salah satu sebab utamanya adalah kerana dia merupakan satu-satunya budak berketurunan India dalam kelas kami. Menurut rakan yang dudok sebelah Prabhu, beliau adalah seorang India yang warak. Jarang meninggalkan sembahyangnya. Taat kepada tuhan. Setia kepada raja dan negara. Keluhoran perlembagaan...ok, anda bolih sambung sendiri. Malah pernah sekali ketika rakan-rakan bermain badminton, beliau terlewat kerana menunaikan kewajipannya. Olih itu, saya sangat respek dengan beliau. Rakan-rakan sekelas juga sering mengusik beliau. Pernah sekali Blek (bukan nama betol) telah bertanya mengapa beliau suka letak kapor atas dahi. Mungkin itu punca kapor tulis kelas kami selalu hilang. Tapi beliau tidak ambil hati dan tersengih saja menayangkan gigi putih beliau sambil menyikat rambut ke belakang. Biarpon lawak-lawak kami sangat kasar dan bolih menimbolkan kekecohan dan konflik antara kaum, beliau tetap kool. Kami juga amat berterima kaseh kepada beliau kerana walaupon kami tidak pernah sudi bertandang ke rumah beliau, beliau tetap bermurah hati membawa murukku dan mengagihkannya untok kami semua. Sesunggohnya saya berasa sangat terharu kerana memiliki seoarang sahabat india yang baek seperti beliau.

Saya juga memiliki seorang rakan india bernama Jeya. Jeya ini bolih dianggap jelmaan Roberto Baggio berkulit gelap kerana gemar bermaen bola dan berambut ekor kuda. Ketika di sekolah, beliau pastinya akan berpakaian ala-ala pemain bola yang professional dengan baju besar tuck-in menggelebeh di belakang. Memang sangatlah bergaya. Lincah menggelecek tetapi sering tersadong kaki sendiri. Mungkin itu sebabnya karier bolasepak beliau tidak ke mana. Beliau merupakan anak taukeh sekolah memandu, olih itu saya rasa beliau tiada masalah jika hendak ke mana-mana. Kali terakhir saya berjumpa dengannya adalah ketika meleser di Telok Cempedak 3 tahon yang lalu – beliau berkepit dengan seorang gades manes iras-iras Kajol. Berdua melayan angin pantai tanpa pedulikan terik cahaya mentari. Mujor sahaja tidak berjoget menyanyi di situ. Kalau tak, ingin juga saya turot serta. Jadi penari latar pon jadilah. Jelas biarpon beliau tidak hebat di padang, tetapi beliau tetap hebat mengayat perempuan. Kahkahkah!

S.Chanturu - bukan Jeya

Itulah antara rakan-rakan saya yang berbangsa india. Memang cukop lama tidak berjumpa dengan mereka. Harap-harap jika berjumpa, bolihlah saya paw murukku sebalang dua. Harap mereka semua berjaya dalam hidop biarpon sering saja ditindas kami. (kahkahkah) Rasanya maseh tidak terlewat untok saya mengucapkan Selamat Hari Deepavali untok semua. TQ!